Certyfikacja biopaliw

Certyfikacja biopaliw
Fot. Adobe Stock. Data dodania: 20 września 2022

Początek 2011 roku przyniósł w krajach członkowskich - w tym Polsce - obowiązek stosowania energii ze źródeł odnawialnych, w związku z wymaganiami dyrektywy 2009/28 (RED) w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych oraz wymagań dyrektywy 2009/30 (FQD) zmieniająca dyrektywę 98/70/WE, odnoszącą się do zmieniającej specyfikacji benzyny i olejów napędowych oraz wprowadzającą mechanizm monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych.

Energia pozyskiwana z przetwarzania biomasy stanowi obecnie zdecydowaną większość energii otrzymywanej ze źródeł odnawialnych. Prognozy wskazują na szybko rosnące zużycie biomasy w celu produkcji biopaliw i biopłynów wykorzystywanych w energetyce.

Z tego względu powstaje realne zagrożenie rabunkową gospodarką leśną lub degradacją gleb w wyniku zintensyfikowania produkcji roślinnej, ze szczególnym uwzględnieniem krajów rozwijających się tj. Malezja, Brazylia. Zasady zrównoważonego rozwoju według Komisji Europejskiej mają zapobiec tym niepożądanym skutkom lub jak najbardziej zminimalizować ich negatywne oddziaływanie na środowisko.

Rada Europy wprowadziła tym samym szczegółowe kryteria zrównoważonego rozwoju oraz warunki wykorzystywania biopaliw drugiej generacji, ze szczególnym uwzględnieniem oddziaływania produkcji biopaliw na środowisko.

Ważnym okazało się również wykorzystanie energii z odpadów, które dzięki wysokiemu potencjałowi oszczędności emisji powinny być wykorzystywane do produkcji energii cieplnej, elektrycznej oraz biopaliw.

W dyrektywie RED określono także minimalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzystaniu biopaliw i biopłynów, które wynosi co najmniej 35 proc. Paliwa pochodzenia organicznego, które nie zapewniają ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 proc. w porównaniu ze zwykłymi paliwami kopalnymi, tj. benzyną czy dieslem, nie będą uznawane dla potrzeb realizacji celów określonych w dyrektywie. Przy czym dla potrzeb wyliczeń emisji uznaje się nie tylko emisję CO2, ale także gazy o znacznie silniejszym oddziaływaniu na środowisko tj.: metan (CH4) oraz tlenek diazotu (N2O).

Zgodnie z wymogami biopaliwa powinny być zrównoważone, dotyczy to między innymi biopaliw, które korzystają z systemów wsparcia bądź są zaliczane do NCW i do wymagań stosowania energii ze źródeł odnawialnych.

Kryteria zrównoważonego rozwoju odnoszą się nie tylko do biopaliw produkowanych w Unii Europejskiej, ale także tych pochodzących z importu (USA, Argentyna itp.). Kontrola ich spełnienia spoczywa na państwach członkowskich, które zobligowane są do przedstawiania sprawozdań organom unijnym w tym zakresie.

Kryteria zrównoważonego rozwoju (KZR) obejmują wszystkie rodzaje surowców z których produkuje się biopaliwa, a które nie pochodzą z surowców pozyskanych z terenów o wysokiej wartości bioróżnorodności, czyli terenów które posiadały status: lasów pierwotnych i innych zalesionych gruntów, gdzie nie istnieją wyraźne ślady działalności człowieka, obszarów wyznaczonych do celów ochrony przyrody (parki narodowe itp.), obszarów ochrony rzadkich, zagrożonych ekosystemów lub gatunków fauny i flory, terenów trawiastych, które zachowują skład gatunkowy i cechy ekologiczne. Nie pochodzą również z surowców pozyskiwanych z terenów zasobnych w pierwiastek węgla takich jak obszary podmokłe i zalesione, powyżej 1 ha oraz torfowisk.

Przy czym, jako termin odniesienia zastosowano status obszaru lub terenu na styczeń 2008 roku. W każdym przypadku produkcji biomasy wymagane jest, aby była ona prowadzona zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009, ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników, w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników.

Założenie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych (GHG) wynikające z wykorzystania biopaliw, uwzględnianych w dyrektywie RED, powinno wynieść co najmniej 35 proc.. Próg ten zostanie podniesiony od 17 stycznia 2017 roku do 50 proc., a od stycznia 2018 roku co do najmniej 60 proc.. Każde państwo członkowskie zapewnia, że jego udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu do 2020 r. będzie wynosił co najmniej 10 proc. końcowego zużycia energii w transporcie. Cel ten może być zrealizowany poprzez zastosowanie biopaliw (bioetanol, biodiesel, HVO, itp.), energii elektrycznej wyprodukowanej z biomasy, biometanu (CNG) lub wodoru ze źródeł odnawialnych.

Wychodząc na pomoc podmiotom gospodarczym już funkcjonującym zastosowano grandfather clause, umożliwiającą wydłużenie czasu osiągnięcia redukcji emisji GHG do kwietnia 2013 roku dla instalacji funkcjonujących 23 stycznia 2008 roku. Duża część polskich instalacji powstała po 2008 roku tym samym powinna wskazywać redukcję emisji. Jednakże brak uregulowań prawnych w Polsce powoduje duże komplikacje szczególnie dla eksporterów biopaliw.

W celu określenia wpływu biopaliw na emisję gazów cieplarnianych zaproponowano zastosowanie wartości standardowych, określonych dla poszczególnych ścieżek produkcji biopaliw określonych w załączniku V dyrektywy, RED lub przez zastosowanie wartości rzeczywistych. Jednak, aby kraje członkowskie mogły korzystać z wartości standardowych emisji, zobowiązane były do przedstawienia wykazu obszarów zgodnych z klasyfi kacją NUTS na poziomie drugim, dla których poziom emisji z upraw, jest niższy od wartości określonych w dyrektywie RED. Mając to na uwadze wartości standardowe mogą być stosowane wyłącznie dla upraw spoza terytorium Unii Europejskiej oraz upraw biomasy na poszczególnych obszarach NUTS2, dla których wskazano wartości emisji, GHG. Polska, obok kilku innych krajów nie wypełniła postanowień w tym zakresie, co spowodowało obowiązek wyliczania przez podmioty gospodarcze emisji rzeczywistych w łańcuchu dostaw.

Wartości standardowe mogą być wykorzystywane jedynie dla odpadów i pozostałości innych niż pochodzenia rolniczego lub akwakultury przeznaczonych do produkcji biopaliw.

Z przesłanych pod koniec 2011 roku danych o emisyjności upraw w całym łańcuchu dostaw biopaliw wynika, że polskie uprawy biomasy mieszczą się w wartościach standardowych emisji GHG. Komisja Europejska do końca grudnia 2011 roku nie podjęła jeszcze decyzji w zakresie przedstawionych danych. Tym samym obliguje to przedsiębiorstwa eksportujące biopaliwa do skomplikowanego wyliczenia rzeczywistych wartości emisji w całym łańcuchu dostaw. Dla przypomnienia łańcuch ten obejmuje: produkcję rolną biomasy, transport, magazynowanie, przetwarzanie zbóż i nasion oleistych lub odpadów oraz produkcję biopaliw i biokomponentów.

Dodatkowo państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych stosowania systemu bilansu masy, który umożliwia mieszanie partii surowców lub biopaliw o różnych właściwościach, zrównoważenia oraz wymaga, aby informacje na temat właściwości dotyczących zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii pozostały przypisane mieszance. Bilans masy stanowi również, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości dotyczące zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach, jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

W celu ograniczenia obciążeń administracyjnych, Komisja Europejska zaproponowała rozwiązania mające na celu zagwarantowanie kwalifi kowalności do wsparcia jedynie wtedy, gdy istnieje gwarancja, że nie pochodzą one z terenów o dużej bioróżnorodności lub w przypadku obszarów wyznaczonych do celów ochrony przyrody, ochrony rzadkich lub zagrożonych ekosystemów.

Do tych obszarów zaliczone zostały również tereny zasobne w pierwiastek węgla, gdzie część magazynowanego pierwiastka węgla może zostać uwolniona do atmosfery, prowadząc tym samym do wytworzenia dwutlenku węgla zwiększającego emisje gazów cieplarnianych. Aby propagować zrównoważoną produkcję biopaliw na całym świecie zgodnie z dyrektywą 2009/28, Komisja Europejska zachęca do tworzenia dobrowolnych, międzynarodowych lub krajowych systemów certyfi kacji, które uwzględniają kwestie środowiskowe i społeczne w zakresie zrównoważonego rozwoju.

W lipcu 2011 r. na konferencji Günther Oettinger, Komisarz Europejski ds. Energii przedstawił 7 dobrowolnych systemów certyfi kacji biopaliw i biopłynów w kryteriach zrównoważonego rozwoju, które uzyskały zatwierdzenie Komisji Europejskiej. Są to ISCC, Bonsucro EU, RTRS EU RED, RSB EU RED, 2BSvs, RSBA i Greenergy. Zgodnie z wytycznymi Komisji systemy te stosuje się w każdym z 27 państw członkowskich bezpośrednio.

- ISCC (Sustainability International Certifi cation Carbon) jest międzynarodowym systemem opracowanym w Niemczech. Poza zainteresowanymi podmiotami system współtworzą również instytucje o charakterze globalnym np. WWF. System obejmuje wszystkie rodzaje biomasy i biopaliw i jest wspierany przez niemieckie Federalne Ministerstwo Żywności, Rolnictwa Ochrony i Konsumentów za pośrednictwem Agencji ds. Zasobów Odnawialnych (FNR).

- UE Bonsucro jest specjalnie zaprojektowanym systemem, aby spełniać obowiązkowe wymagania dyrektywy dotyczącej kryteriów dla surowców pochodzących z Brazylii. System wypracował wymagania dla etanolu z trzciny cukrowej i uzyskał zatwierdzenie na wszystkie kryteria dyrektywy, z wyjątkiem art. 17 ust. 3 dyrektywy RED.

- RTRS UE RED jest systemem specjalnie zaprojektowanym, aby spełnić wymagania dyrektywy dotyczącej odnawialnych źródeł energii. Jest to standard opracowany dla biodiesla na bazie soi z surowców uprawianych w Argentynie i Brazylii. System ten uzyskał zatwierdzenie na wszystkie kryteria dyrektywy.

- RSB UE RED obejmuje wszystkie rodzaje biopaliw i ma zasięg globalny.

System ten zyskał uznanie za wszystkie kryteria dyrektywy dotyczącej odnawialnych źródeł energii. Jest międzynarodową inicjatywą koordynowaną przez Centrum Energii w Lozannie, która skupia rolników, firmy, organizacje pozarządowe, ekspertów, rządy i międzyrządowe agencje, zajmujące się zapewnieniem trwałości produkcji i przetwarzania biopaliw.

- 2BSvs jest francuskim systemem , opracowanym przez konsorcjum różnych firm pod przewodnictwem Bureau Veritas. 2BSvs obejmuje wszystkie rodzaje biopaliw i ma zasięg międzynarodowy.

System ten uzyskał zatwierdzenie na wszystkie kryteria dyrektywy, z wyjątkiem art. 17 ust. 3 dyrektywy RED.

- RBSA jest to inicjatywa przemysłu, opracowana przez firmę Abengoa, która dotyczy produkcji bioetanolu. System posiada charakter międzynarodowy.

Charakteryzuje się obowiązkiem wyliczenia rzeczywistej wartości gazów cieplarnianych.

System ten uzyskał zatwierdzenie na wszystkie kryteria dyrektywy.

- Greenergy jest systemem opracowanym dla potrzeb przemysłu przez Greenergy.

Wymagania stosuje się dla etanolu produkowanego z trzciny cukrowej pochodzącej z Brazylii. System ten uzyskał zatwierdzenie na wszystkie kryteria dyrektywy dotyczącej odnawialnych źródeł energii, z wyjątkiem art. 17 ust. 3 dyrektywy RED.

Firmy polskie muszą posiłkować się systemami wprowadzającymi (KZR) działającymi w innych państwach EU.

Jako przykład można przywołać naszego sąsiada - Niemcy, które to wypracowały dwa systemy certyfi kacji biopaliw.

Systemy te są dobrowolne i polegają na certyfi kacji podmiotów uczestniczących w łańcuchu, dostaw co wiąże się z poniesieniem dodatkowych kosztów, które przekładać się mogą na cenę biopaliw.

Najbardziej popularne systemy certyfi kacji w Polsce to REDcert i ISCC, które uzyskały dopuszczenie przez BLE (www.ble.de) - niemieckie Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung.

Dużym wyzwaniem polskich przedsiębiorstw, oprócz spełnienia wymagań systemów, jest liczenie wartości rzeczywistych emisji GHG w całym łańcuchu dostaw biopaliw. Rolnicy, grupy producentów rolnych, firmy handlowe, gorzelnie, olejarnie, estrownie, sprzedawcy paliw muszą wyliczać całkowitą emisję CO2 i kolejno sumować w łańcuchu zrównoważonego rozwoju.

Wiąże się to z obowiązkiem uzyskania szczegółowych danych od producentów rolnych. Wartości te powinny odzwierciedlać stan rzeczywisty, gdyż wg dyrektywy 2009/28 produkcja rolna w niektórych przypadkach stanowi 50 proc. udziału emisji w całym łańcuchu (np. biodiesel z rzepaku).

Bez względu na trudności do końca 2011 roku polskich firm, certyfikowanych na kryteria zrównoważonego rozwoju w systemie REDcert - było powyżej 70, a w przypadku systemu ISCC - ponad 30 firm głównie producentów biopaliw.

Poza wymienionymi systemami, w chwili obecnej Komisja Europejska rozpatruje, wnioski kolejnych podmiotów, instytucji które przygotowały systemy certyfikacji zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów. Należy do nich popularny w Polsce system REDcert.
×

DALSZA CZĘŚĆ ARTYKUŁU JEST DOSTĘPNA DLA SUBSKRYBENTÓW STREFY PREMIUM PORTALU WNP.PL

lub poznaj nasze plany abonamentowe i wybierz odpowiedni dla siebie. Nie masz konta? Kliknij i załóż konto!

Zamów newsletter z najciekawszymi i najlepszymi tekstami portalu

Podaj poprawny adres e-mail
W związku z bezpłatną subskrypcją zgadzam się na otrzymywanie na podany adres email informacji handlowych.
Informujemy, że dane przekazane w związku z zamówieniem newslettera będą przetwarzane zgodnie z Polityką Prywatności PTWP Online Sp. z o.o.

Usługa zostanie uruchomiania po kliknięciu w link aktywacyjny przesłany na podany adres email.

W każdej chwili możesz zrezygnować z otrzymywania newslettera i innych informacji.
Musisz zaznaczyć wymaganą zgodę

KOMENTARZE (0)

Do artykułu: Certyfikacja biopaliw

NEWSLETTER

Zamów newsletter z najciekawszymi i najlepszymi tekstami portalu.

Polityka prywatności portali Grupy PTWP

Logowanie

Dla subskrybentów naszych usług (Strefa Premium, newslettery) oraz uczestników konferencji ogranizowanych przez Grupę PTWP

Nie pamiętasz hasła?

Nie masz jeszcze konta? Kliknij i zarejestruj się teraz!