Jakieś zagrożenia w realizacji Baltic Pipe? Piotr Naimski, pełnomocnik rządu ds. strategicznej infrastruktury energetycznej zwraca uwagę, że przez trzy lata trwania tego projektu  dotrzymujemy kolejnych terminów, czego świeżym przykładem jest powzięcie przez Energinet i Gaz-System definitywnej decyzji o budowie tego gazociągu. Wygląda zresztą na to, że do 2022 r. zakończymy mnóstwo ważnych dla kraju inwestycji w surowcowo-energetycznej infrastrukturze.

• Dostawy Gazpromu w ramach kontraktu jamalskiego kończą się w roku 2022, ale do końca przyszłego roku trzeba usiąść do rozmów i oficjalnie poinformować, czy będzie on kontynuowany. Dobrze, by do tego czasu zyskać pewność, że Baltic Pipe zostanie ukończony w terminie.
• Do końca roku zostanie ogłoszony przetarg na rozbudowę  świnoujskiego gazoportu. Piotr Naimski uważa, że wybór oferty musi nastąpić szybko, gdyż skończenie tej inwestycji przewidziano w końcu 2021 roku, a najpóźniej w pierwszych miesiącach  roku następnego.
• Rozległe plany Gaz-Systemu, PERN-u i PSE spowodują, że niebawem na rynku inwestycji energetycznych pojawi się nawał zamówień.  Czy poradzimy sobie z niebywałym spiętrzeniem robót infrastrukturalnych?

Konsekwentnie i zawczasu

Mimo że dostawy Gazpromu w ramach kontraktu jamalskiego kończą się w roku 2022, to do końca przyszłego roku trzeba usiąść do rozmów i oficjalnie poinformować (zgodnie z postanowieniami w kontrakcie), czy będzie on kontynuowany. Jak słychać, taką decyzję strona polska już podjęła, ale formalnie mamy jeszcze na to czas (choć trudno jednak z rosyjskiego kierunku definitywnie wykluczyć dostawy spotowe).

Tyle że trzeba mieć wówczas pewność ukończenia Baltic Pipe. Dlatego polscy i duńscy partnerzy rozmaite etapy inwestycji prowadzą równolegle – np. dane konieczne do raportu środowiskowego są już w zasadzie zebrane. Harmonogram przewiduje 2 lata na ułożenie podmorskiej części nowej magistrali. Jeśli prace ruszą wiosną 2020 r., skończą się ze sporą rezerwą wobec przewidzianej w planach daty.

Przypomnijmy, że owa rura wypełni się bez reszty, gdyż umowę na przesył z duńskim operatorem i  Gaz-Systemem – o wartości 8,1 mld zł na dostawy w latach 2022-37 – podpisało PGNiG.   

Do sprawnego działania gazociągu konieczna jest też przebudowa systemu przesyłowego na terenie Polski - wiele projektów już trwa. Rozbudowy wymagają niektóre tłocznie gazu (jak Gustorzyn), a w ogóle aż 25 inwestycji (w tym interkonektory) pozostaje bezpośrednio związanych z budową połączenia z Norwegią i rozbudową gazoportu w Świnoujściu. Gazowy korytarz Północ-Południe i elementy Baltic Pipe już na polskim lądzie łącznie będą liczyć 1100-1200 km.

Głodni gazu

A propos Świnoujścia… Minister Piotr Naimski potwierdził, że do końca roku zostanie ogłoszony przetarg na rozbudowę  tamtejszego gazoportu, co powiększy jego moce regazyfikacyjne do 7,5 mld m3. Zapytany przez nas, nie wskazał jeszcze określonej daty wyboru oferty, ale przypomniał, że musi to nastąpić szybko, gdyż skończenie tej inwestycji przewidziano w końcu 2021 roku, a najpóźniej - w pierwszych miesiącach  roku następnego.

To tym bardziej potrzebne, gdyż w Polsce obserwuje się sukcesywny i relatywnie szybki wzrost popytu na gaz – dziś to ok. 18 mld3. A w grę wchodzi przecież rozbudowa energetyki gazowej, czego przykładem inwestycja w Dolnej Odrze. Na tym  nie koniec.

- Proszę zauważyć, ile pojawiło się w ostatnim czasie projektów gazowych. Nie mówię tu tylko o orlenowskich przedsięwzięciach w Płocku i Włocławku – w planach jest co najmniej 5 poważnych projektów, których realizacja zwiększy krajowe zapotrzebowanie na gaz o co najmniej o 4  mld sześć   rocznie – zwracał niedawno uwagę  w wywiadzie dla Magazynu Gospodarczego Nowy Przemysł Piotr Woźniak, prezes zarządu PGNiG. 

Piotr Naimski w zasadzie zgodził się z tymi prognozami, zastrzegając, że w energetycznej strategii dla Polski trzeba będzie zachować pewną elastyczność – np. w kwestii aktualizacji stanu planów czy perspektyw inwestycyjnych i wzajemnych zależności  dotyczących morskiej energetyki wiatrowej i elektrowni gazowych.

Góra projektów

Wczoraj Komitet Stały Rady Ministrów przyjął projekt tzw. specustawy naftowej, która ułatwi – wzorem kolei, dróg i gazociągów – budowę drugiej nitki rurociągu gdański naftoport – Płock. To potrzebne z uwagi na bezpieczeństwo energetyczne państwa, ale również z uwagi na coraz większe zróżnicowanie źródeł dostaw ropy (każdy jej gatunek ma inne parametry) i sprawności jej przerobu.  Rząd ma nadzieje, że parlamentarny proces legislacyjny w tak ważnej – dla państwa, PERN-u i Orlenu – kwestii uda się zakończyć w pierwszym kwartale przyszłego roku.

Inną istotną z punktu widzenia państwa i biznesu inwestycją jest również (to też zadanie PERN) II etap rozbudowy terminala naftowego. Przybędą trzy zbiorniki na ropę o pojemności 100 tys. m3  i dwa po 45 tys. m3. Przetargowe oferty wykonawcze otwarto kilka dni temu– jest trzech chętnych (termin realizacji w II połowie 2020 r.). PERN wybuduje też w kilku lokalizacjach magazyny paliw o łącznej pojemności 320 tys. m3.  

Jeśli do prac zlecanych przez Gaz-System i PGNiG dodać ambitne inwestycyjne plany PSE,  to na rynku inwestycji energetycznych pojawi się nawał zamówień.   

Minister Piotr Naimski dostrzega niebywałe spiętrzenie robót infrastrukturalnych w Polsce i dziś, i w kilku najbliższych latach. Brakuje firm i pracowników, co nie służy właściwemu wyłanianiu najlepszych ofert w przetargach i może wpłynąć na koszty inwestycji (widzimy to już aż nadto wyraźnie w przypadku przedsięwzięć drogowych i klejowych) - rynek budowlany w Polsce jest relatywnie dość wąski.

Dlatego Gaz-System utrzymuje dialog z wykonawcami, prezentując harmonogram inwestycyjny w dłuższej perspektywie. Firmy – przynajmniej potencjalnie - mogą się wówczas zawczasu przygotować i racjonalnie gospodarować swoimi możliwościami. Pytanie tylko, czy to wystarczy…